Suknia z wieczności

Supervielle

Matko, zupełnie nie wiem, jak szuka się umarłych,
Gubię się w swojej duszy, jej ostre twarze,
Ciernie i spojrzenia
Pomóż mi powrócić
Z moich horyzontów, którymi wzdychają szalone wargi,
Pomóż mi znieruchomieć,
Tyle gestów nas rozdziela, tyle wściekłych chartów!
Pochylić się nad źródłem, w którym wyłania się twoje milczenie
Z odbicia liści, które dusza twoja porusza.
Ach, na fotografii
Nawet nie mogę zobaczyć, z której strony wieje twoje spojżenie.
Rozchodzimy sie jednak, twój portret ze mną samym,
Skazani tak bardzo na siebie,
Że upodobniają się nasze kroki
W tej podziemnej krainie,
W której po za nami nikogo nie ma.
Wchodzimy niezręcznie na wzgórza i góry,
Cieszymy się zejściem jak pozbawieni rąk ranni.
Każdej nocy spala się świec, skwierczy o świcie,
Świt każdego dnia opuszcza twarde posłanie śmierci,
Do połowy uduszony,
Z trudem przytomniejący.

Mówię do ciebie, matko twardo,
Mówię twardo do zmarłych, ponieważ z nimi trzeba rozmawiać twardo,
Stojąc na śliskich dachach,
Podnosząc do ust trąbkę dłoni, krzycząc przez nnią gniewnie,
Bo trzeba to nękające milczenie ujarzmić,
Które chciałoby nas rozdzielić, nas, żywych i umarłych.
Mam po tobie trochę kosztowności jak pozostałości po zimie,
która odchodzi rzekami,
Ta bransoletka jest po tobie, świeci w nocy kufra,
W tej zmiażdżonej nocy,kiedy sierp księżyca
Na próżno i stale od nowa
Wznieść się próbuje, więzień niemożliwego.

Tak mocno tobą byłem, ja, który sobą byłem tak słabo,
A tak scaleni we dwoje, że moglibyśmy razem umrzeć,
Jak dwaj tonący marynarze, jeden drugiemu przeszkadzający w ocaleniu,
Wymierzający sobie kopniaki w czeluściach Atlantyku,
Gdzie początek ryb ślepych
I pionowych horyzontów.

Ponieważ ty byłaś mną,
Mogę patrzeć na ogród o nniczym innym nie myśląc,
Przebierać w moich spojżeniach,
Odejść nan swoje ze sobą spotkanie.
Może jeszcze został
Paznokiec twojego palca na którymś z moich palców,
Jakaś twoja rzęsa zapodziała się pośród moich,
Jakieś twoje uderzenie serca zapodziało się w moim serca biciu.
Rozpoznam je spośród tylu innych,
Bo wiem, jak trzeba je zatrzymać.

Ale czyż twoje serce jeszcze bije? Ty nie potrzebujesz już serca,
Żyjesz oddzielona ode mnie jakbyś była swoją siostrą,
Moja umarła w wieku dwudziestu ośmiu lat,
Patrząca na mnie z boku,
Z duszą w harmonii i całkiem powściągliwą.
Masz na sobie tę samą suknię, która nigdy się nie zestarzeje,
Weszła do wieczności z subtelnością niezwykłą,
Czasami zamieniając kolor, ale tylko ja jedyny o tym wiem.

Cykady z miedzi, bwy z brązu, gliniane żmije,
To tudaj, gdzie nic nie oddycha!
Tchnienie mojego kłamstwa
Jedynie wokół żyje.
A o to na moim nadgarstku
Mineralny puls umarłych
Ten sam, jaki słyszy się, gdy zbliży się ciało
Do złóż cmentarza.


PRZEŁÓŻYŁ KAZIMIERZ BRAKONIECKI

Kobieta

• Nie interesuje mnie wygląd kobiet, ich powierzchowność. Mnie interesuje ich wnętrze. - Kuba Rozpruwacz.
• Sprytna kobieta. Potrafi ubrać się za grosze, a rozebrać za fortunę.
• Kobieta to taka rzecz, że w jakikolwiek sposób będziesz ją badał, zawsze będzie dla ciebie nowością. - L. Tołstoj
• Kobiety tak trudne są do przejżenia, ponieważ każda z nich stanowi wyjątek od reszty.
• Niebo nie zna wściekłośći takiej, jak miłość w nienawiść zmieniona, ni piekło, nie zna furii takiej, jak kobieta wzgardzona. - W. Congrere
• Kobieta denerwuje się, jeśli mężczyzna jej nie rozumie. Jeśli rozumie, denerwuje się on. - W. Piekarski
• Kobieta bez kokieterii, jest jak kwiat bez woni. - Gabriela Zapolska
• Nie ma kobiet nie zrozumiałych. Są tylko mężczyźni mało domyślni. - M. Samozwaniec
• Kobieta łkająca to kobieta knująca. Fałszywa nogami, fałszywa udami, fałszywa piersiami, zębami, włosami i oczami. - cyt. Film Antychryst
  

KOCHAJCIE SIĘ
Ale nie zróbcie z miłości kajdanów,
Niech miłośc będzie jak poruszający się ocean,
Pomiędzy brzegami waszych dusz,
Wypełniajcie nawzajem swoje filiżanki,
Ale nie pijcie z tej samej.
Dajcie sobie swojego chleba,
Ale nie jedzcie z tego samego bochenka.
Śpiewajcie, tańczcie razem, cieszcie się,
Ale pozwólcie sobie być osobno.
Jak struny lutni, które są osobno,
To jednak dźwięczą razem do tej samej muzyki.
Dajcie sobie serca, ale nie do przechowania,
Stójcie razem, a jednak nie za blisko.
Jak kolumny świątyni.

• Aby ukarać mnie za moja pogardę dla autorytetów los sprawił, że sam stałem się autorytetem.

Nie martw się o swoje zdolności z matematyką. Zapewniam cię, że moje i tak są większe.

Kiedy mówiesz. Powtarzasz tylko to, co juz znasz. Jeśli słuchasz możesz nauczyć się czegoś nowego.

Agata Chriestie

Pomysły moich powieści kryminalnych znajduję zmywając. Jest to zajęcie tak głupie, że zawsze rodzi we mnie myśl o zabójstwie.